Znalazłem w dymie dom, dlatego dymię wciąż
Mój pokój jest pełen pokus, gdy nie widzę rąk
Uciekam stąd! Mam drugie życie na boku
Uciekam, bo... zresztą, daj już spokój
Zrobiłem dobra minę z szarym dymem na ustach
Siedzę w swoim kinie, na szarym filmie do jutra
Noc poszła sobie, a ja mam świt na głowie
Co mu powiem? „Synu, nie masz mamy, bowiem
Zabiłeś ją i to na dymu oczach!”
Paradoksalnie teraz to mu się śni po nocach
Stare przeźrocza, synku, ja, ten rap i polot
Zabijają nas, odkrywców, jak rad i polon.
Konceptualny minialbum „Noc” jest jedną z najciekawszych pozycji w dorobku polskiego podziemia rapowego. O ile produkcja Snatcha w swojej winylowej ortodoksji, brzmieniu i pierwszoplanowej chęci oddawania nastroju dźwiękiem jest kontynuacją podejścia Noona z czasów z zespołu Grammatik, to Gres okazuje się twardym orzechem do zgryzienia. Flow jest szarpany, napastliwy i jako taki nieprzyjemny, niesie enigmatyczną, hermetyczną często treść pełną metafor niejednoznacznych, niełatwych do odszyfrowania. Noc spotyka się z dymem, a zapis przeżyć wewnętrznych z obserwacją, wszystko to na niestabilnym poetyckim gruncie. Z tym że łodzianin ma akurat pełne prawo zasłaniania się swoją licentia poetica. Nawet z dzisiejszej perspektywy okazuje się fascynujący w słuchaniu, do usytuowania gdzieś w połowie drogi między Eldo a Laikike1’em